Gazi Mürtezan, sık sık Kurşunlar başımızın üstünden geçerdi... derdi...
Yatın! Kalkın! İleriii! gibi nidalarla sık sık ağlar idi...
Çook ölü gördük, çook... derdi...
Koca Seyitin, askerlerin Yarım Dünya yakıştırmasını yaptığı dev savaş
gemisini suya gömüşünü anlatırdı heyecanla... O benden daha yiğitti! derdi,
yüzünde acı bir gülümsemeyle...
Kumanovada, Serezde, Çanakkalede hafızasına işleyen barut kokularının
inadına, çiçekleri çok severdi Gazi Mürtezan... Kalkandelen çiçekleri, özellikle de
papatyaları, şehit kanlarını hatırlatmaz mı bakmasını bilene!...
Mekke denince Kabe gelir akıllara...
Medine denince Hz. Muhammed (s.a.s.) gelir akıllara...
İstanbul denince Fatih, Üsküp denince Yiğit Paşa, Yıldırım Bayezid, Yahya
Kemal Beyatlı gelir...
Kosova denince Şehit Sultan Murat Hüdavendigar, Bosna denince Fatih,
Gazi Hüsrev, Gazi İsa Bey gelir...
Edirne denince Şükrü Paşa, İşkodra denince Hasan Rıza Paşa ya da Yahya
Kemalin Rumelinin Hasan Rızası! şiiri gelir...
Plevne denince karakter abidesi şanı büyük Gazi Osman Paşa gelir akla...
Yemen denince Peygamber aşığı Veysel Karani ve Anadoludan,
Balkanlardan gülü çemen olan ve gidenin gelmediği Yemene koşan binlerce
yiğit gelir hatırlara...
Çanakkale denince, ne gelir hatıra?
Erzurumdan Ahmet, Sivastan Hüseyin, Yozgattan Hasan, Balıkesirden Seyit,
Bosnadan Hasan, Konçeden Sait, Budaklardan Hamza, Üsküpten İslam,
Kalkandelenden Niyazi gelmez mi hatıra?
Gelmeli... Unutulmamalı bu kahramanlar...
