Bu ünlü ve muhteşem Sanskritçe şiir, büyük Hint destanı Mahabharata’nın altıncı Parvası veya “Bhişma” içinde bir bölüm olarak karşımıza çıkar. Devanagiri edebiyatının “Beş Mücevheri”nden biri pnacharatnani olarak kabul edildiği Hindistan’da büyük bir popülarite ve saygınlığa sahiptir. Sade ama asil bir dille, Kapila, Patanjali ve Vedaların doktrinlerini harmanlayarak, günümüzde hâkim olan Brahmanik inanç olarak kalan felsefi bir sistemi ortaya çıkarır. Deklare ettiği konuların birçoğu öylesine ulvi, özlemleri öylesine yüce, o kadar saf ve dindarlığı o kadar yumuşak ki, Schlegel, şiiri incelemesinin ardından, şiirin bilinmeyen yazarına karşı şu sevinç ve övgü dolu sözleri sıralıyor: Magistrorum reverentia a Brachmanis inter sanctissima pietatis officia refertur. Ergo te primum, Vates sanctissime, Numinisque hypopheta! quisquis tandem inter mortales dictus tu fueris, carminis bujus auctor,, cujus oraculis mens ad excelsa quaeque,quaeque,, aeterna atque divina, cum inenarraoih quddam delectatione rapitur-te primum, inquam, salvere jubeo, et vestigia tua semper adore. Lassen, bu görkemli övgüyü aksettiriyor; gerçekten, burada telkin edilen ahlaki değerler son derece çarpıcıdır ve buradaki öğretiler ile Yeni Ahit’teki öğretiler arasında çok büyük paralellikler vardır. Bu durum, yazarın mı Hıristiyan kaynaklarından faydalandığı yoksa Evanjelistler’in ve Havariler’in mi yazardan faydalandığı konusunda Panditler ve Misyonerler arasında bir tartışmaya sebep olmuştur.
