Kapitalist Süreç ve Türkiyede Temel Sorunlar, Demokrasi, Kürtler ve AB

Genç İttihatçı Mustafa Kemal 1919da, İngiliz vizesi ve padişahın oluru ile Topal Osman vs. Çetelerin güvenkiğinde Anatolia ve Mezopotamyaya geçti. Amasya tamiminde Kürtlere muhtariyet ile yanılttı, projelerine malzeme etti. Koçgiri Alevi Kürt aşiretleri biat etmedi. Buna rağmen Koçgirliler çapulcu, ingilizlerin işbirlikçisi diye suçlandı.

Halka rağmen halk için! politikasının temsilcisi New-İttihatçılar, yaprağı bile kıpırdatmayacak bir reflekle, Türkiyenin ötekilerini temizlemekle yetinmedi, birbirlerini de öldürmekten geri durmadı.. İkinci Dünya savaşı yıllarında, daha evvel gerçekleştirdikleri soykırımlar ile birbirlerinden kötü ünlü feyizler alan Almanya ve Türkiyenin flörtleri hiç de sıradan değildi.

İki dönem iktidar değil, hükümet olan Demokrat Partiye karşı ; 1950 lerin sonunda gelenekselleşen Türk darbe tarihlerine, yeni bir halka daha eklendi. Yassıada yargılamaları ile Başbakan Adnan Menderes dahil, Demokrat Partinin üç yetkilisini astılar. Sonra da Topkapıya taşınan mezarları devlet töreni ile türbe ilan edildi. Yanına da 1993 de zehirledikleri Özalınkini anıt mezar diye oturttular! 1919 da Ermeni Katliamının sorumlusu ve idam hükümlüsü Talat Paşa nın cenazesini de Almanya dan getirip Şişli Abide-i Hürriyet kemiklerini yerleştirdiklerini de unutmamak gerekir.

Cuntacı Milli Birlik Komitesi nin, 1961 Demokratik Yasaları! ise sadece Demokratik Partiye karşı Esaslı demokratların kendileri aldatmacası için idi. Bu özgürlükçü anayasa aldatmacası tutmadı. Kitleler CHP yerine Demokrat Partinin takipçisi olan Adalet Partisi (AP) ne yöneldi. 1965 de olan seçimlerde AP hükümete taşındı.

Ecevit önderliğinde Demokrasi, Özgürlük, af ! taktiği ile ittihaçı hat, tarihi boyunca ilk kez oy potansiyelini yükseltti . Ancak 0 da 1974 ten sonra , özgürlük kavramının meydanlarda halklar kavramı ile doldurulmaya çalışılması ile geri adım attı ve Ecevit, Halklar yok, halk var! sözcüğü ile resmi ideolojiye bağlılığını sergileyince, Karaoğlanın faşist yerine süre konulma süreci başlandı.

12 Eylül askeri darbesinin ardındaki halk, tüm baskılara rağmen, Ergenekoncu Turgut Sunalpı değil, Turgut Özalı tercih etti. Bu süreç Özalın karizmatik lider liği sonucunun izdaşları Fethi Okyar ve Adnan Menderes olmamasını önleyemedi.

28 Şubat Darbesi ile Ergenekoncu çizgiye yerleşemediğinden dolayı, Başbakan Necmettin Erbakan ın da bu tasfiye süreci ile siyasi hayatına son verildi.

Sonra, AKP ve Recep Tayip Erdoğan ekibinin tasfiye süreci başlatıldı. Ancak bu kez dış destek yer değiştirdiği için AKPnin kapatılması engellendi . İT-C çizgi bir yere kadar soruşturmalardan kendini kurtaramaz oldu.

Mevcut Ergenekoncu kesim düşen kitle desteğini yükseltmek için cumhuriyet mitingleri yanı sıra, şimdi de Ulusal Sol, Kızıl Elma ittifaklarını geliştirerek kendisini kitlelere benimsetmeye çalışmaktadır. Bu çatışmalı ve vizyon arayışı içinde Türkiye, AB yolculuğunda bitap düşmez mi?